สามร้อยสี่สิบเก้า

อพาร์ตเมนต์เงียบสงัด อาบไล้ด้วยแสงสลัวสีเทาอ่อนโยนของยามเช้าตรู่ ฉันตื่นมาได้สักพักแล้วแต่ข่มตาให้หลับต่อไม่ลง ได้แต่นอนฟังเสียงฮัมแผ่วเบาของเมืองใหญ่ภายนอก และเสียงแตรรถที่ดังมาแต่ไกลเป็นครั้งคราว แต่แม้กระทั่งเสียงที่คุ้นเคยเหล่านั้นก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ความว้าวุ่นใจในอกของฉันสงบลงได้

ฉันยันต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ